W dziedzinie komunikacji bezprzewodowej powstało wiele standardów umożliwiających wymianę informacji pomiędzy różnymi urządzeniami – nie tylko przy wykorzystaniu protokołu TCP/IP. Od wielu lat komputery przenośne wyposażone są w “złącze” do transmisji bezprzewodowej IrDA. Jednakże przełomowym okazało się wprowadzenie standardu 802.11. Poniżej przedstawimy krótkie charakterystyki najczęściej stosowanych typów połączeń bezprzewodowych.

4.1.Łącza laserowe

Do bezprzewodowej transmisji danych można wykorzystać modulowane światło lasera. Łącza laserowe umożliwiają wykonanie połączeń typu punkt – punkt. Zaletą tego rodzaju łącza jest bardzo duża prędkość przesyłania danych. Przykładowo firma SKK [22] posiada w sprzedaży urządzenia umożliwiające transmisję laserową z prędkością do 1,2 Gbps na odległość do 400m, natomiast dla prędkości 155Mbps odległość wzrasta do 700m. Łącza laserowe umożliwiają uzyskiwanie połączeń na znacznie większe odległości. Problemem w tego typu zastosowaniach jest moc stosowanej wiązki laserowej. Przedstawione przykładowe rozwiązania posiadają klasę ochronną 1M, co oznacza że są całkowicie bezpieczne dla ludzkiego oka. Rysunek 4.1 przedstawia urządzenie do transmisji laserowej FlighLite 100 firmy SKK.

4.2.IrDA

IrDA [20](Infrared Data Association) to system transmisji danych pomiędzy różnego typu urządzeniami z wykorzystaniem podczerwieni. Przeznaczony głównie do tworzenia sieci tymczasowych. Umożliwia połączenie urządzeń znajdujących się w zasięgu bezpośredniej widoczności. Odległość pomiędzy poszczególnymi elementami sieci nie może przekroczyć kilku metrów. Umożliwia bezprzewodowe podłączenie drukarki, przesłanie zdjęć z aparatu cyfrowego, czy podłączenie telefonu komórkowego.

4.3.Bluetooth

To technologia bezprzewodowej komunikacji pomiędzy różnymi urządzeniami elektronicznymi takimi jak np. klawiatura, zegarek, komputer, laptop, palmtop, telefon komórkowy i wieloma innymi. Zasięg wynosi maksymalnie do 200 m w terenie otwartym, choć w specyfikacji podana jest wartość 10 m. Używa fal w zakresie 2,4 GHz. Urządzenie umożliwiające wykorzystanie tej technologii to Bluetooth Adapter. Technologia ta jest bardzo popularna w USA. W Polsce urządzenia standardu Bluetooth są rzadko wykorzystywane. Standard ten może stać się doskonałym następcą transmisji IrDA, ponieważ posiada wszystkie jego zalety, a jednocześnie pozbawiony jest jego wad. WiFi Wi-Fi [20](lub Wi-fi, WiFi, Wifi, wifi) -"Wireless Fidelity" - bezprzewodowa jakość to zestaw standardów stworzonych do budowy bezprzewodowych sieci komputerowych. Szczególnym zastosowaniem WiFi jest budowanie sieci lokalnych opartych na komunikacji radiowej, czyli WLAN (ang. wireless local area network). Produkty zgodne z WiFi mają na sobie odpowiednie logo, które świadczy o zdolności do współpracy z innymi produktami tego typu. Standard WiFi opiera się na IEEE 802.11. Należy zwrócić szczególną uwagę na fakt, że zgodność ze standardem WiFi nie oznacza właściwej zgodności wszystkich urządzeń posiadających certyfikat WiFi. Zgodność dotyczy wyłącznie współpracy z urządzeniami danego standardu IEEE 802.11x. Przykładowo urządzenia standardu 802.11a i 802.11b nie współpracują ze sobą pomimo uzyskanego certyfikatu zgodności WiFi.

4.4.IEEE 802.11

802.11 to grupa standardów IEEE[31] dotyczących sieci bezprzewodowych sporządzonych przez grupę 11 z IEEE 802. Czasami określenia 802.11 używa się też w stosunku do pierwszego standardu z tej rodziny. Standardy 801.11 stanowią podstawę certyfikatów WiFi. Rodzina 802.11 obejmuje tak naprawdę trzy zupełnie niezależnie protokoły skupiające się na kodowaniu (a, b, g). Obecnie za bezpieczeństwo odpowiadają oddzielne standardy jak np. 802.11i. Pozostałe standardy jak c-f, h-j oraz n to rozszerzenia usług czy poprawki innych standardów z rodziny. Pierwszym powszechnie zaakceptowanym standardem był 802.11b, potem weszły 802.11a oraz 802.11g. Dostępne w Polsce sieci WiFi wykorzystują standardy 802.11b oraz 802.11g. Standard 802.11a stosowany jest jeszcze bardzo rzadko. Zakres częstotliwości fal radiowych wykorzystywany przez urządzenia standardu 802.11 nie podlega koncesjonowaniu i dlatego można bez żadnych zezwoleń instalować sieci tego typu. Szczegółowe informacje prawne znajdują się w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 6 sierpnia 2002 roku.

4.5.802.11 - pierwowzór

Pierwszym standardem sieci radiowej był IEEE 802.11 opublikowany w 1997 roku. Dziś dla odróżnienia od rodziny oznacza się go jako 802.1y. Standard ten określał dwie prędkości transmisji – 1 oraz 2 Mbps. Do dnia dzisiejszego można napotkać na rynku wtórnym urządzenia pracujące w tym standardzie.

4.6.802.11a

W roku 1999 ostatecznie ustalono specyfikację 802.11a. Wykorzystuje on do transmisji częstotliwość 5 GHz. Jego podstawowa prędkość to 54 Mbps, ale w praktyce działa najlepiej w granicach 20 Mbps. Mniejsze dopuszczalne prędkości to 48, 36, 34, 18, 12, 9 oraz 6 Mbps. 802.11a obejmuje 12 niezachodzących kanałów, 8 przeznaczonych do pracy w budynkach oraz 4 przeznaczone do pracy typu punkt - punkt. Standard 802.11a nie doczekał się jak dotąd tak masowego wykorzystania jak 802.11b. Wynika to z problemów z zasięgiem oraz większego poboru mocy. Z drugiej strony wiele obecnie dostępnych na rynku urządzeń może pracować w oparciu o oba standardy. Niektóre karty pozwalają nawet na pracę w dwóch systemach równolegle.

4.7.802.11b

802.11b to najpopularniejszy standard bezprzewodowej komunikacji sieciowej. Swoją popularność zawdzięcza głównie dość dobrym prędkościom transmisji danych jak również dostępnością i ceną urządzeń. Urządzenia standardu 802.11b wykorzystują częstotliwość 2,4 GHz. W zakresie tej częstotliwości wydzielono 13 zachodzących na siebie kanałów. Oznacza to, że sieci pracujące na zbliżonych kanałach zakłócają się wzajemnie. W Polsce zgodnie z prawem można wykorzystywać pasmo częstotliwości 2400,0 – 2483,5 MHz, co daje możliwość wykorzystania kanałów transmisyjnych 1 – 13. Standard ten umożliwia wykonanie połączenia z maksymalną prędkością 11 Mbps. Odległości możliwe do uzyskania dla standardu 802.11b to: do 100m w pomieszczeniach, do 400m w terenie otwartym. Są to jednak wartości teoretyczne. W praktyce odległości te są dużo mniejsze uzależnione od wielu czynników zewnętrznych. Niektórzy producenci wprowadzili własne produkty dające prędkość 22, 33 oraz 44 Mbps oparte na standardzie. Swoją modyfikację nazwali 802.11b+, ale nigdy nie stała się ona standardem uznanym przez IEEE.

4.8.802.11g

W czerwcu 2003 roku ostatecznie uznano standard 802.11g. Pracuje on podobnie jak 802.11b na częstotliwości 2,4 GHz, ale pozwala na transfer z prędkością 54 Mbps. Standard 802.11g jest całkowicie zgodny w dół ze standardem 802.11b. Jednak wykorzystanie starszych urządzeń powoduje w praktyce redukcję prędkości do 11 Mbps. Największe problemy występują z automatycznym przełączaniem urządzeń pomiędzy standardami 802.11b i 802.11g. Już przed wprowadzeniem standardu wiele firm rozpoczęło wdrażanie go w swoich produktach. W lecie 2003 roku pojawiła się cała gama urządzeń dwustandardowych oraz zgodnych ze wszystkimi 3 standardami WiFi czyli 802.11a, 802.11b i 802.11g. Wielu producentów wprowadziło w swoich urządzeniach opcję Super G pozwalającą na łączenie pasma kilku kanałów w jedno. Dzięki wykorzystaniu Super G udało się osiągnąć prędkość 108 Mbps. Dodatkowo poprawiono algorytmy zarządzania ruchem pakietów radiowych, co poprawiło sprawność protokołu. Niestety nie wszystkie urządzenia sieciowe pozwalają na pełne wykorzystanie tych możliwości.

4.9.802.11n

W styczniu 2004 roku IEEE ogłosiło rozpoczęcie prac nad nowym standardem 802.11n. Ma on obejmować rozległe sieci bezprzewodowe. Prędkość przesyłania danych dla tego standardu wyniesie 100 Mbps - 250 Mbps. Urządzenia tego standardu mają mieć również większy zasięg. Prace standaryzacyjne powinny się zakończyć w przed końcem 2005 roku.