8.2.Karty sieciowe
Konfiguracja bezprzewodowych kart sieciowych uzależniona jest od systemu operacyjnego. Inaczej instaluje się karty sieciowe w systemach Windows, a inaczej w systemach Linux. Niezależnie jednak od systemu konfiguracja bezprzewodowych kart sieciowych odbywa się w dwóch etapach. Pierwszym etapem jest konfiguracja połączenia radiowego, którą można porównać do podłączenia kabla w sieciach kablowych. Drugim etapem jest konfiguracja sieci identyczna do konfiguracji “zwykłych” kart sieciowych. Pierwszą czynnością, jaką wykonujemy niezależnie od systemu operacyjnego jest podłączenie karty sieciowej do komputera. W zależności od typu karty umieszczamy ją w odpowiednim złączu. Dokładny opis typów kart znajduje się w rozdziale “Fizyczne komponenty” W przypadku, gdy montujemy kartę sieciową, która wykorzystuje dodatkową antenę zewnętrzną należy dokonać połączeń kabla antenowego z kartą i anteną przed włączeniem zasilania.
UWAGA: Uruchomienie karty sieciowej bez podłączonej anteny grozi uszkodzeniem urządzenia, które nie podlega naprawie gwarancyjnej (dotyczy to również urządzeń dostępowych).
8.2.1.Konfiguracja kart sieciowych w systemie Windows
Pierwsze uruchomienie systemu Windows z zainstalowaną bezprzewodową kartą sieciową spowoduje automatyczne uruchomienie kreatora instalacji nowego urządzenia. System automatycznie zainstaluje wymagane sterowniki pod warunkiem, że dysponuje własnymi sterownikami dla danego typu karty, lub zlokalizuje sterowniki na płycie dostarczanej wraz z urządzeniem. Ta część instalacji jest identyczna jak instalacja typowych komponentów w systemie Windows. Po zainstalowaniu sterowników (i ewentualnym restarcie komputera) karta sieciowa jest gotowa do konfiguracji. W narzędziach systemowych znajdują się poszczególne opcje konfiguracyjne połączenia bezprzewodowego. Jest to jednak rozwiązanie mało ergonomiczne. Każdy producent kart radiowych udostępnia razem ze sterownikami specjalne oprogramowanie umożliwiające konfigurację parametrów transmisji kart radiowych. Oprogramowanie takie umożliwia ustalenie parametrów transmisji, a dodatkowo bieżącą kontrolę mocy i jakości odbieranego sygnału. Zdecydowanie polecamy stosowanie oprogramowania firmowego producentów kart radiowych. Instalacja oprogramowania sprowadza się do włożenia płyty ze sterownikami do napędu CD-ROM. W przypadku, gdy mamy włączoną opcję automatycznego uruchamiania płyty uruchomi się menu umożliwiające zainstalowanie programu obsługi karty sieciowej. Po prawidłowej instalacji na pasku zadań w okolicach zegara pojawi się ikonka zainstalowanego programu obsługi karty sieciowej. Podwójne kliknięcie spowoduje wyświetlenie okna programu. Rysunek 8.15 przedstawia przykładowe okno programu dla karty D-Link DWL-520+.
Konfigurację karty sieciowej rozpoczynamy od wyszukania znajdujących się w zasięgu punktów dostępowych. Opcja “Refresh” umożliwia nam odświeżenie widoku dostępnych sieci radiowych. Następnie zaznaczamy nazwę sieci, do której chcemy przyłączyć kartę sieciową i naciskamy przycisk “Connect”. Jeśli wszystkie parametry zostały ustawione prawidłowo powinno nastąpić połączenie z punktem dostępowym. W sytuacji, gdy punkt dostępowy wykorzystuje kodowanie transmisji danych należy ustawić odpowiednie parametry dla karty sieciowej. Wybieramy opcję “Properties” i ustawiamy odpowiedni typ kodowania oraz klucz. Rysunek 8.16 przedstawia okno umożliwiające wprowadzenie danych o kodowaniu.
W opisie używamy określenia “parametrów kodowania” bez podania informacji jakie to parametry. Wiąże się to z faktem, że parametry te muszą być identyczne z parametrami wprowadzonymi w urządzeniu dostępowym. Po zatwierdzeniu zmian powinniśmy uzyskać efekt widoczny na rysunku 8.17.
Powyższy rysunek przedstawia przykładowe okienko statusu połączenia. Ważne informacje (poza nazwą punktu dostępowego, kanałem na którym nadaje oraz prędkością połączenia) to moc sygnału odbieranego, oraz jakość połączenia. Jakość sygnału obliczana jest na podstawie ilości ramek retransmitowanych. Z doświadczenia spadek jakości sygnału poniżej 90% powoduje znaczne obciążenie urządzeń dostępowych oraz spadek jakości połączenia. Moc sygnału jest informacją czasami mylącą, ponieważ jest to moc sygnału odebranego. W przypadku, gdy moc sygnału transmitowanego przez kartę radiową jest mniejsza niż moc sygnału nadajnika urządzenia dostępowego mogą występować trudności w nawiązywaniu połączenia. Po nawiązaniu połączenia możemy przystąpić do typowej konfiguracji sieci. W przypadku, gdy w sieci znajduje się serwer DHCP system Windows automatycznie uzyska adres IP dla bezprzewodowej karty sieciowej. Dla sieci bez uruchomionego serwera DHCP należy ręcznie ustawić adres IP, maskę sieci, bramę domyślną i adres serwera DHCP.
8.2.2.Konfiguracja kart sieciowych w systemie Linux
Większość bezprzewodowych kart sieciowych dostarczana jest ze sterownikami dla systemu operacyjnego Windows. Nie oznacza to jednak, że nie można zainstalować bezprzewodowej karty sieciowej w systemie Linux. Operacja ta wymaga jedynie większego niż w przypadku Windows zaangażowania ze strony użytkownika. Wszystkie dystrybucje Linuksa wyposażone zostały w narzędzia do obsługi połączeń bezprzewodowych. Jedynym problemem może okazać się instalacja samego sterownika posiadanej karty sieciowej. Generalnie istnieją dwa sposoby instalacji sterownika karty bezprzewodowej. Pierwszy z nich to instalacja sterownika napisanego specjalnie dla danego typu układu wykorzystanego do budowy karty bezprzewodowej, drugi natomiast to wykorzystanie sterowników systemu Windows i narzędzia o nazwie“ndiswrapper”. Zaletą stosowania sterowników napisanych specjalnie dla danego układu scalonego powinna być szybkość ich działania. Nie jest to niestety zawsze zgodne z rzeczywistością, ponieważ producenci układów rzadko publikują dokładne specyfikacje swoich produktów. W tej sytuacji trudno jest napisać dobre sterowniki dla kart sieciowych. Stosowanie “ndiswrappera” to stosowanie “protezy” umożliwiającej wykorzystanie sterowników z innego systemu operacyjnego. Jest to rozwiązanie już na wstępie obciążone wadami. Niezaprzeczalną zaletą tego rozwiązania jest fakt, że praktycznie każdą bezprzewodową kartę sieciową można zainstalować w systemie Linux. Proste przeprowadzone przez nas testy polegające na kopiowaniu kilku dużych plików potwierdziły, że praktycznie nie ma żadnej różnicy w prędkości przesyłania informacji pomiędzy kartą zainstalowaną w systemie Windows, a kartą zainstalowaną w systemie Linux za pomocą ndiswrappera. Przed przystąpieniem do instalacji bezprzewodowej karty sieciowej należy ustalić producenta i typ zastosowanego w niej układu. W przypadku układów popularnych na pewno odnajdziemy napisany dla nich sterownik. W przypadku braku sterownika dedykowanego należy wykorzystać narzędzie “ndiswrapper”. W tym celu pobieramy ze strony projektu “ndiswrapper” (ndiswrapper.sourceforge.net) najnowsze dostępne źródła narzędzia, a następnie je kompilujemy i instalujemy w systemie. Po ściągnięciu pliku rozpakowujemy go wykonując komendę:
tar -xf ndiswrapper-1.1.tar.gz
Następnie przechodzimy do katalogu z rozpakowanymi źródłami:
cd ndiswrapper-1.1
Kompilujemy:
make
Instalujemy w systemie:
make install
Po wykonaniu powyższych czynności powinniśmy dysponować gotowym do użycia narzędziem ndiswrapper. W celu sprawdzenia prawidłowego działania ndiswrappera wykonujemy polecenie: ndiswrapper. Wynik prawidłowego wykonania polecenia pokazano na rysunku 8.18.
W przypadku, gdy wykonanie polecenia ndiswrapper zostanie zakończone powodzeniem możemy przystąpić do instalacji bezprzewodowej karty sieciowej. Po fizycznym zainstalowaniu karty sieciowej w komputerze należy załadować jej sterownik. W tym celu kopiujemy pliki sterownika dla systemu operacyjnego Windows (dowolną wersję – choć twórcy ndiswrappera zalecają wersję dla Windows XP) do katalogu tymczasowego, a następnie wykonujemy pobranie sterownika przez moduł ndiswrappera. Wykonujemy to poprzez przejście do katalogu ze sterownikami dla systemu Windows i wydanie polecenia ndiswrapper -i sterownik.inf, gdzie sterownik.inf to nazwa pliku sterownika bezprzewodowej karty sieciowej dla systemu Windows. Rysunek 8.19 przedstawia sposób załadowania sterownika.
Wykonując polecenie: ndiswrapper -l Otrzymujemy informację o załadowanych sterownikach. Ostatnim etapem instalacji sterownika bezprzewodowej karty sieciowej jest załadowanie modułu ndiswrapper. Wykonujemy to poleceniem modprobe ndiswrapper. Listę załadowanych modułów możemy sprawdzić za pomocą polecenia lsmod. Rysunek 8.20 przedstawia wynik działania polecenia lsmod.
W tym momencie dysponujemy zainstalowaną w systemie Linux bezprzewodową kartą sieciową. Możemy przystąpić do konfiguracji połączenia radiowego. Połączenie radiowe możemy skonfigurować w trybie tekstowym, lub w trybie graficznym. Niezależnie od sposobu konfiguracji sprowadza się ona do podania podstawowych parametrów transmisji radiowej. Pierwszą czynnością powinno być sprawdzenie dostępnych w systemie zainstalowanych bezprzewodowych kart sieciowych. Sprawdzenia dokonujemy poprzez wykonanie polecenia iwconfig. Rysunek 8.21 przedstawia przykładowy efekt wykonania polecenia iwconfig.
Otrzymamy listę wszystkich zainstalowanych interfejsów sieciowych z wyszczególnieniem czy są to karty radiowe, czy też nie. Posiadając nazwę interfejsu bezprzewodowej karty radiowej możemy przystąpić do jej konfiguracji. W sytuacji, gdy znamy nazwę punktu dostępowego możemy ją od razu wpisać. W przeciwnym wypadku możemy uzyskać listę dostępnych punktów dostępowych podając komendę:
iwlist wlan0 scan | more
Dodatkowo otrzymamy informację dotyczącą kodowania, obsługiwanych prędkości transmisji oraz mocy sygnału. Rysunek 8.22 przedstawia efekt wykonania komendy iwlist.
W zależności od miejsca instalacji karty sieciowej wyświetlona lista może być długa. Dla podłączenia do punktu dostępowego, który nie stosuje kodowanej transmisji danych wystarczy podać nazwę tego punktu. Wykonujemy to poleceniem:
iwconfig wlan0 essid kawoto
zakładając, że chcemy podłączyć się do punktu dostępowego o identyfikatorze “kawoto”. W przypadku transmisji kodowanej należy ustawić jeszcze typ kodowania i wykorzystywany klucz. Przykładowo polecenie:
iwconfig wlan0 key restricted F21D087749
włączy tryb kodowania “Shared key” i ustawi klucz 64-o bitowy F21D087749. Pozostaje tylko uzyskanie adresu IP z serwera DHCP lub jego ręczne ustawienie. Od tego momentu dysponujemy bezprzewodowym połączeniem sieciowym. W systemie Linux istnieją graficzne narzędzia do konfiguracji sieci bezprzewodowych. Przykładowym programem tego typu jest KWifiManager. Rysunek 8.23 przedstawia program KWifiManager wyświetlający podstawowe informacje o połączeniu sieciowym.
W przypadku instalacji dedykowanych sterowników dla bezprzewodowej karty sieciowej (bez modułu ndiswrapper) wykonujemy poszczególne kroki instalacyjno -konfiguracyjne z pominięciem wykorzystania ndiswrappera. (po kompilacji sterownika ładujemy go za pomocą polecenia modprobe np. modprobe ACX100).