^W górę
Zanim rozpoczniemy zabawę z ARDUINO musimy zgromadzić niezbędne komponenty systemu. ARDUINO jest projektem "Open Hardware", co oznacza, że można kopiować, modyfikować i budować własne zestawy. Jest to zdecydowanie tańsze niż kupienie gotowego układu. Minusem budowy własnego ARDUINO jest to, że należy posiadać odpowiednią bazę do zaprogramowania układu, zmontowania poszczególnych elementów. Osobom, które nie wykonywały do tej pory projektów elektronicznych polecam zdecydowanie zakup gotowego układu. W miarę nabywania doświadczenia można zbudować własny. Na rynku dostępne są różne układy oparte o ideę ARDUINO.
ARDUINO to kompletny system umożliwiający sterowanie różnymi ukladami oraz odczyt danych z różnych źródeł. Poważnym atutem układów ARDUINO jest ustandaryzowany rozkład wyprowadzeń, co umożliwia stosowanie gotowych rozwiązań rozszerzających możliwości układu. Specjalne płytki zwane shieldami mogą uzupełnić nasz układ o kartę sieciową, wyjścia do sterowania silnikami krokowymi, czy czujnik odległości. Od strony programu każdy pin układu jest jednoznacznie określony, co ułatwia tworzenie własnych układów na podstawie przykładów dostępnych w sieci. Na rysunku znajduje się układ ARDUINO UNO z opisanymi wyprowadzeniami. ARDUINO MEGA jest zgodny z wersją UNO w zakresie podstawowych wyprowadzeń. Dodatkowe wyprowadzenia układu umieszczone są w miejscu, które nie koliduje z wyprowadzeniami ARDUINO UNO (czyli standardu).
Każdy kurs programowania rozpoczyna się od programu "Hello World!", czyli najprostszego z możliwych, który możemy napisać, uruchomić i cieszyć się efektem. W systemach wbudowanych, bo do takich można zaliczyć ARDUINO najprostszym programem będzie taki, który umożliwi naprzemienne włączenie i wyłączenie diody. Zanim jednak przejdziemy do połączenia elementów i zaprogramowania układu zapoznamy się z podstawową strukturą programu pisanego w ArduinoIDE.
Strona 4 z 4